در دوره معاصر، رقیب‌هایی به عنوان تلویزیون و اینترنت و ویدئو به بازار آمده‌اند، اما هیچ یک از آنها نتوانسته‌اند جای کتاب را بگیرند. زیرا خواندن با تأنّی وارد سراچه ذهن می‌شود و تفکر را به پویش می‌آورد؛ درحالی‌که تماشا و تصویر، از طریق تجسم،القاء فکر می‌کند که این مجالی برای تأمل باقی نمی‌گذارد.
دکتر محمدعلی اسلامی ندوشن (از کتاب برگریزان. نشر یزدان)
در منزل یکی از
اقوام نزدیک نشسته‌ایم. طبق عادت سالخوردگان، مادرم به پسر بزرگشان گیر داده
که چرا زن نمی‌گیرد. پدر و مادر آن جوان که تا چند ماه پیش وقتی در چنین
شرایطی قرار می‌گرفتند، سر درد دل را باز می‌کردند که حریفش نمی‌شویم، حالا دیگر
طرف پسرشان را گرفته‌اند: «با این گرانی و وضعیت ناامن اشتغال، زن می‌خواهد
چکار.» بعد، از این صحبت به میان می‌آید که در کوچه‌شان (کوچه‌ای با ده خانه) پنج جوان بالای سی سال
مجرد زندگی می‌کنند که به زن گرفتن حتی فکر هم نمی‌کنند.
در این خانه روستایی –که روستائیان را به سخت‌کوشی، ازدواج در سنین پایین، قناعت و صبوری می‌شناسیم- بحث از گرانی عنان‌گسیخته، بیکاری، آینده نامعلوم و شرایط سخت زندگی است و تلویزیون، که صدایش را به احترام میهمان‌ها کم کرده‌اند، مدام زیرنویس می‌کند: «پسر ارشد رئیس جمهوری آمریکا در اظهاراتی جنجال برانگیز، پناهجویان و مهاجران را به حیوانات خطرناک تشبیه کرد.»
ولی‌اله یزدانی. دی‌ماه 97
در صحنۀ تاریک تئاتر، اگر نورافکن را متمرکز کنیم روی بازیگرِ بالای سن، چیز دیگری جز آن شخص دیده نمی‌شود. به همین ترتیب، وقتی رسانه‌ها خود را وقفِ اخبارِ سلبریتی‌ها می‌کنند، مشکلات واقعی جامعه به فضای تاریکِ فراموشی سپرده می‌شود. ازآن‌پس، تا حرفی از دهان یک هنرپیشه خارج نشود، رسمیت پیدا نمی‌کند: جامعۀ ما دچار خشکسالی یا کودک‌آزاری است، تنها اگر پُست اینستاگرام یک بازیگر چنین بگوید. در این اوضاع، سیاست به‌دست افرادی می‌افتد که زندگی‌شان هیچ ربطی به مردم عادی ندارد.
اکنون برخی اصطلاحات از فرط تکرار ملال‌آور شده‌اند به گونه‌ای که مخاطب اساساً از خیر منفعت یا ضرر دانستن معنا و مفهوم آن می‌گذرد، از جمله این وضع لفظ‌ها «سواد رسانه‌ای» است.
جالب این‌که این اصطلاحات توسط خود رسانه‌ها تبیین و ترویج می‌شود. رسانه‌هایی که اغلب خود چندان باسواد نیستند! روشن است برای بهره‌بری از هر وسیله‌ای، فراگیری شیوه به‌کارگیری آن لازم است.
رسانه هم مثل دیگر جلوه های تکنولوژی باید درک و چگونگی استفاده از آن فراگرفته شود. البته هر چه تکنولوژی پیچیده‌تر باشد رموز و شرایط شناخت آن سخت‌تر است. «رسانه» از آن‌جا که مهم‌ترین وسیله ارتباطی عصر حاضر است ابعاد و گستردگی متفاوتی یافته است که به لحاظ فنی، علمی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی بدان پرداخته می‌شود که شناخت هر بعد آن مستلزم تلاش مستمر در نهادهای علمی، دانشگاهی و حرفه‌ای است به همین دلیل بیش از ۲۵ سال پیش رشته «مدیریت رسانه» در مراکز علمی دنیا پدید آمد که تمام مقولات کنترل، ساماندهی، هماهنگی و هدایت پیام را مدیریت کند و این در حوزه سازمان‌های رسانه‌ای تحقق یافت. بدین اعتبار جذب مخاطب درحوزه صنعت و بازار قرار گرفت تا به رشد تبادل اقتصادی کمک کند.
بنگاه‌های بین‌المللی با اهداف سیاسی-اقتصادی و اجتماعی با تخصص‌های ویژه علوم انسانی پدید آمدند تا به ۲ هدف مهم دست یابند: پول و اعتبار. بنابراین، ابزار رسانه اگر خوب درک، تحلیل و ارزیابی شود به رشد آگاهی در زمینه شناخت رسانه می‌انجامد و این مختص رسانه نیست ما به افزایش مدام مهارت، تجربه و دانش در همه عرصه‌های زندگی نیازمندیم تا به تأثیر و تأثرات حقیقی جلوه‌های مختلف فناوری از جمله رسانه واقف شویم و این با تکرار اصطلاحات هرگز به چنگ نمی‌آید.
برای استفاده از غذای مفید، پرکالری و سالم لازم نیست آحاد مردم از تمام فنون آشپزی و غذایی مطلع باشند، مهم آن است که مدیریت علمی و تجربی کافی خود از سواد، دانش و تجربهٔ لازم بهره‌مند گردند تا قادر به اداره، نظارت و کنترل امور باشند.
منبع: محمود
اسعدی، https://www.khabaronline.ir/news/828505
زکات علم، نشر آن است. هر وبلاگ می تواند پایگاهی برای نشر علم و دانش باشد. بهره برداری علمی از وبلاگ ها نقش بسزایی در تولید محتوای مفید فارسی در اینترنت خواهد داشت. انتشار جزوات و متون درسی، یافته های تحقیقی و مقالات علمی از جمله کاربردهای علمی قابل تصور برای ,بلاگ ها است.
همچنین وبلاگ نویسی یکی از موثرترین شیوه های نوین اطلاع رسانی است و در جهان کم نیستند وبلاگ هایی که با رسانه های رسمی خبری رقابت می کنند. در بعد کسب و کار نیز، روز به روز بر تعداد شرکت هایی که اطلاع رسانی محصولات، خدمات و رویدادهای خود را از طریق بلاگ انجام می دهند افزوده می شود.